„Miłość potrzebuje czasu dyspozycyjnego i bezinteresownego, który inne rzeczy stawia na drugim planie. Potrzebny jest czas, aby rozmawiać, aby objąć siebie nawzajem bez pośpiechu, aby dzielić się swoimi planami, ażeby wysłuchać się nawzajem, spojrzeć sobie w oczy, docenić, aby umocnić relację” (Papież Franciszek, Amoris laetitia 224).
Siostro i Bracie w Panu!
Powierzamy Wam kolejny numer naszego kwartalnika „Domowy Kościół. List do wspólnot rodzin”. Tym razem pochylamy się nad aktualnymi wyzwaniami wychowawczymi, z jakimi mierzą się rodzice. Ksiądz Franciszek Blachnicki w „Liście z Fatimy” podkreślał, że „człowiek jest wolny, gdy czyni bezinteresowny dar z siebie” – słowa te stały się dla nas inspiracją, bo przecież wychowanie to właśnie sztuka kształtowania serc zdolnych do miłości i służby. Doskonale zdajemy sobie sprawę, iż wychowywanie dzieci można by wpisać jako jedno z najtrudniejszych, ale jednocześnie emocjonujących i najbardziej wdzięcznych zadań, przed którymi stają rodzice. Jednak współczesność nie omija rodzin, które muszą mierzyć się z wieloma wyzwaniami wynikającymi z przemian społecznych, technologicznych, kulturowych, braku autorytetu, gdy cyfrowa rzeczywistość próbuje zastąpić prawdziwe relacje, a wartości są coraz częściej podważane. Jak mądrze wychować dzieci i młodzież?
W dokumentach Soboru Watykańskiego II odnajdziemy, że to właśnie rodzice mają podstawowy i najważniejszy obowiązek wychowywania swoich dzieci i ich rola w tym procesie jest niezastąpiona przez instytucje. To rodzice stają się przewodnikami, towarzyszami na drodze ku dojrzałości. Właśnie w takim duchu chcemy spojrzeć na proces wychowania – jako na drogę, która wymaga nie tylko mądrości i konsekwencji, ale przede wszystkim miłości i gotowości do bycia świadkiem dla dzieci i młodzieży.
Wychowanie to nie tylko przekazywanie wiedzy. Stanowi fundamentalny element w kształtowaniu osobowości oraz wartości, które towarzyszą człowiekowi przez całe życie. W artykułach zamieszczonych w tym numerze chcemy prześledzić różnorodne aspekty procesu wychowawczego, które odgrywają ważną rolę zarówno w życiu codziennym, jak i w życiu duchowym. Odkryjemy, jak niezwykle istotne w kontekście rozwoju osobistego jest samowychowanie. Zastanowimy się, jak wspierać dzieci i młodzież w ich duchowej podróży tak, by nie odchodziły od wiary. Artykuły „Proroctwo nie jest dla nielicznych” oraz „Nadzieja Proroka” mogą stać się dla nas inspiracją do wychowania duchowego przepełnionego świadectwem, które tak ważne jest w sposobie wychowania. Nadzieja otwiera nas na działanie, by pokonywać to, co trudne. Rok Jubileuszowy staje się dla nas niezwykłą okazją do podjęcia wysiłku, by stawać się lepszym, by przemieniać świat, podejmować nowe wyzwania.
Podsumowując, wyzwania wychowawcze to codzienność naszego życia, a w niej warto pamiętać o tym, że „Bycie rodzicem, a więc i wychowawcą swoich dzieci nie zakłada bycia idealnym, ani kimś, kto nie popełnia błędów. Od wychowawcy wymaga się jednak, aby stworzył środowisko, w którym wychowanek doświadczy miłości, akceptacji i bezpieczeństwa, aby w konsekwencji kiedyś sam był w stanie podjąć dzieło wychowania drugiego człowieka” (Monika i Adam Tataradzińscy).
Zapraszamy do lektury, która, taką mamy nadzieję, dostarczy nie tylko wiedzy, ale i inspiracji do działania.
Małgorzata i Tomasz Kasprowiczowie
para krajowa DK
ks. Damian Kwiatkowski
moderator krajowy DK