Domowy Kościół, gałąź rodzinna Ruchu Światło-Życie, w diecezji kamieniecko-podolskiej, modlił się 1 października 2009 roku w intencji zbawienia śp. siostry Jadwigi Skudro na mszy świętej, ofiarowanej w jej intencji w Centrum Ewangelizacji w kościele par. p.w. św. Wojciecha w Gwardijskim.

Rodziny z "Domasznoi Cerkwy" są bardzo wdzięczne siostrze Jadwidze za to, że na początku lat dziewięćdziesiątych przyjeżdżała na Ukrainę i pomagała tamtejszym rodzinom i księżom zakładać pierwsze kręgi. Sama związana z Ukrainą przez swoje narodziny w Kijowie, w późniejszych czasach z wielkim sercem otoczyła troską powstające w Kościele Ukraińskim wspólnoty rodzin.

Dziś Domowy Kościół jest jedną z najaktywniejszych na Podolu grup katolickich. W diecezji kamieniecko-podolskiej istnieje ponad 100 kręgów, które ciągle ewangelizują, mając wsparcie w niedawno erygowanym przez biskupa ordynariusza Leona Dubrawskiego Centrum Ewangelizacji. Zakładają nowe kręgi Domowego Kościoła, świadczą o Bożym działaniu w ich małżeństwach na różnych rekolekcjach i akcjach ewangelizacyjnych, rozwijają na Ukrainie ideę Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, często dając o niej świadectwo.

Już niedługo, 24 i 25 października 2009 roku, odbędzie się w Żytomierzu VIII Pielgrzymka Krucjaty Wyzwolenia Człowieka na Ukrainie, na którą zapowiedzieli swoje przybycie goście z Polski, Słowacji, Niemiec i Belgii.

ks. Piotr Główka

Świadectwo Weroniki z Gwardijska

Siostra Jadwiga pojawiła się w naszym życiu razem z Domowym Kościołem. W lipcu 1991 roku przeżywając swoją pierwszą oazę (piętnastodniową oazę I stopnia w Iwoniczu), tylko usłyszeliśmy o niej i jej nauczaniu, i o tym, że razem z Ojcem Franciszkiem Blachnickim jest współzałożycielką Domowego Kościoła w Polsce.

Po raz pierwszy spotkałam się z nią w styczniu 1992 roku w Krośnie, gdzie przeżywałam ORAR II stopnia. Pamiętam to jak dziś. Na początku rekolekcji zaproszono mnie na rozmowę z odpowiedzialnymi za oazę. Siostra siedziała naprzeciw mnie „na wyciągnięcie ręki”. Starała się dowiedzieć ode mnie, jakie są małżeństwa (20 osób), które przyjechały z Ukrainy i jak do nich mówić.

Rozmawiało się z siostrą bardzo łatwo: była osobą miłą, piękną, pełną matczynej miłości. Pełna zaufania patrzyła w moje oczy. A na konferencjach (dlatego, że prowadziła je siedząc) poprosiła, abym usiadła obok niej. Ciągle zaglądała w mój notatnik, pilnując, czy rozumiem ją, i dobrze zapisuję. Jakby przeczuwała, że to my z mężem będziemy animatorami kręgu na Ukrainie, od którego rozrośnie się Domowy Kościół, dziś liczący ponad 120 kręgów.

Jeszcze tego samego roku w marcu siostra Jadwiga przyjechała do nas razem z siostrą Elą, księdzem Stanisławem Czenczkiem i czterema małżeństwami prowadzić pierwsze rekolekcje ewangelizacyjne w naszym kościele w Gwardijsku, powstającym wtedy z ruin po odzyskaniu go od reżimu komunistycznego. Jak świątynia z kamienia, tak i duchowe świątynie rodzin potrzebowały odnowy i odrodzenia. Podczas tych rekolekcji siostra była radosna, cieszyła się każdym z nas i naszymi dziećmi. Rekolekcje przeżywali katolicy i prawosławni, a nawet osoba jeszcze nieochrzczona. Większość nie rozumiała języka polskiego, a jednak ją każdy rozumiał, przyjmował i kochał.

Dziś świętej pamięci siostra Jadwiga jest znów z nami w naszym przecudnym, odrestaurowanym kościele. Na mszy świętej w jej intencji, aby oglądała oblicze Boga Ojca w niebie, modli się z nami: odnowionymi w Chrystusie Panu rodzinami Domowego Kościoła, kapłanem z Polski i siostrą z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, którzy pracują w naszej parafii w ukraińskim Centrum Ewangelizacji „Światło-Życie”. Po mszy świętej modliliśmy się różańcem. Siostra Jadwiga patrzyła na nas ze zdjęcia, na którym czarna taśma przypominała nam, że już tu na ziemi nie mieszka, nie przyjedzie do nas prowadzić rekolekcji. Została nadzieja, że Pan Bóg zabrał ją do Siebie, a ona z Nieba będzie nam pomagać, żebyśmy żyli w rodzinach tak, jak nauczała o trójkącie małżeńskiej miłości: Pan Bóg na pierwszym miejscu, a mąż i żona, zbliżając się do Boga, jednocześnie zbliżają się wzajemnie do siebie.

Minęło siedemnaście lat od pierwszego spotkania z siostrą Jadwigą na Ukrainie. W tym czasie wiele razy widzieliśmy się z nią w Polsce, na Kongresie END w Fatimie w 1994 roku. Ostatnie miało miejsce parę lat temu po spotkaniu opłatkowym DK w Polsce. Siedzieliśmy razem z mężem obok niej w aucie. Siostra Jadwiga wspominała wspólny wyjazd do Fatimy, opowiadała o początkach swojej współpracy z Ojcem Franciszkiem Blachnickim. Nas to bardzo interesowało i ciągle zadawaliśmy jej pytania. Na pożegnanie, tak jak zawsze, zapraszaliśmy ją do poprowadzenia rekolekcji DK na Ukrainie. Powiedziała wtedy, że bardzo chciałaby pojechać, tylko – jakby ją ktoś zawiózł – bo sama już nie ma sił. Naiwnie spodziewaliśmy się, że jeszcze przyjedzie do nas. Czekaliśmy na nią.

Dziś, chociaż jest to dziwne, mimo smutku rozstania się z siostrą Jadwigą, cieszymy się, że mamy w Niebie „swojego człowieka”, mamy jeszcze jedną świętą osobę, którą już prosimy o pomoc, o modlitwę przed Panem Bogiem za rodziny Domowego Kościoła i wszystkie rodziny na Ukrainie i na całym świecie. Jeżeli przez tyle lat siostra pracowała na chwałę Bożą, żeby rodzina była bliżej Ojca Niebieskiego, czyżby dziś nie pomogła rodzinom, żeby ciągle i nieustannie zbliżały się do Niego przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym za wstawiennictwem Maryi Boga Rodzicielki, Świętych i Aniołów Pańskich?! Amen!

Wdzięczni siostrze Jadwidze

ks. Piotr Główka

Gwardijskie (Felsztyn)
diecezja kamieniecko-podolska, 1 października 2009 r

na podstawie serwisu www.oaza.pl

Wdzięczni siostrze Jadwidze

ks. Piotr Główka

Gwardijskie (Felsztyn) diecezja kamieniecko-podolska, 1 października 2009 r

na podstawie serwisu www.oaza.pl

Gwardijskie (Felsztyn)
diecezja kamieniecko-podolska, 1 października 2009 r