W dniach 23-24 października w Sanktuarium Matki Bożej Gietrzwałdzkiej odbył się Jesienny Dzień Wspólnoty Diakonii Diecezjalnych filii pelplińskiej. W spotkaniu, przeżywanym pod hasłem „Tożsamość katechumenalna Ruchu Światło-Życie”, uczestniczyło ponad 80 przedstawicieli z diecezji bydgoskiej, elbląskiej, gdańskiej, gnieźnieńskiej, pelplińskiej, toruńskiej i warmińskiej.
W sobotnie przedpołudnie uczestnicy DWDD wysłuchali konferencji ks. Wacława Dokurno, moderatora diecezji toruńskiej, poświęconej etapom formacji w Ruchu Światło-Życie, mianowicie: ewangelizacji, deuterokatechumenatowi i diakonii. By móc je realizować w swym rozwoju duchowym, potrzebna jest wspólnota. Osobiste doświadczenie spotkania z Chrystusem wymaga bowiem konfrontacji z drugim człowiekiem. Kroczenie drogą formacji dokonuje się więc we wspólnocie bardzo konkretnych osób. Początkowo jest to wspólnota rodzinna, wspólnota przyjaciół, parafia, grupa duszpasterska, ruch religijny. Wspólnoty te wzajemnie się przenikają, tworząc naturalne środowisko rozwoju duchowego człowieka.
I etapem formacji jest ewangelizacja – a więc zachęta. Na tym etapie potrzeba spotkania z osobą dającą świadectwo życia z Chrystusem. Świadectwo to ma dwa wymiary: przykład i słowo. Rozmowa o rzeczach najprostszych – miłości Bożej, grzechu, który wynika z odrzucenia tego daru miłość, radości płynącej ze zmartwychwstania oraz przykład własnego życia jest sposobem zachęty dla innych, by weszli na drogę własnej formacji. To osobiste świadectwo jest początkiem ewangelizacji, która rodzi chęć kroczenia tą samą drogą, którą podąża osoba dająca świadectwo. Nie zawsze jednak decyzja o kroczeniu za kimś doprowadza do tego, że idzie się za Chrystusem. Trzeba przekroczyć próg, by wejść na drogę autentycznego pójścia za Jezusem. Świadome podjęcie decyzji i wybór Zbawiciela kończy etap ewangelizacji.
Kolejnym etapem jest katechumenat, a więc wzrost we wspólnocie, którą sam człowiek wybiera. Chodzi tu przede wszystkim o autentyczne „chcenie” – pragnienie dalszego wzrostu. W tym celu dokonuje się wyboru wspólnoty i podejmuje się styl życia, który ona proponuje. Dostosowując się do innych człowiek przyjmuje pełnię bogactwa wynikającego ze wspólnego rozwoju duchowego. Etap ten ma określone ramy czasowe – w Ruchu Światło-Życie celem tego etapu jest wykształcenie umiejętności:
– czytania słowa Bożego – by słowo Boże miało realny wpływ na moje życie; umiejętność odnalezienia w słowie Bożym woli Bożej;
– życia liturgią – liturgia przestaje mnie nudzić, chcę żyć liturgią nie tylko w niedzielę i święta, ale także każdego dnia;
– modlitwy przeżywanej jako osobiste spotkanie z Bogiem;
– przyjęcia wspólnoty Kościoła jako naturalnego środowiska do wzrostu.
Katechumenat dziecięcy przeżywany jest w pierwszej kolejności w rodzinie. Ma on swoje szczególne punkty kulminacyjne – przygotowanie do I Komunii Świętej, sama uroczystość I Komunii i okres następujący bezpośrednio po niej. Katechumenat przeżywany w rodzinie domaga się jednak dopełnienia w środowisku rówieśników – grupy Oazy Dzieci Bożych.
W katechumenacie grup młodzieżowych i małżeńskich etap ten realizowany jest w ramach przeżywanych rekolekcji I i II stopnia. Jego koniec następuje w momencie zaakceptowaniu wszystkich istotnych elementów charakterystycznych dla charyzmatu Światło-Życie i wprowadzenia ich w życie. W małżeństwie decyzja ta dokonywana jest nie tylko we dwoje, ale we wspólnocie całej rodziny, by krocząc drogą formacji „nie zgubić po drodze dzieci”.
Dopełnieniem katechumenatu jest mistagogia. W pierwotnym Kościele okres ten przeżywany był od Wielkiej Soboty do Wigilii Zesłania Ducha Świętego. Był to czas rozpoznawania swojego miejsca w Kościele. W Ruchu Światło-Życie czasem odkrywania powołania są rekolekcje III stopnia. Pomocą jest także Oaza Rekolekcyjna Diakonii. Osoby po przeżytym katechumenacie budują swoje struktury, by móc się wzajemnie wspierać i dzielić swym doświadczeniem. Bez przeżycia katechumenatu nie ma możliwości zaangażowania się w diakonię.
Dopełnieniem konferencji ks. Wacława były świadectwa Jurka Bogusławskiego – animatora grupy detuterokatechumenalnej, który podzielił się swym doświadczeniem bycia animatorem – przewodnikiem oraz Basi i Edka Muża – pary diecezjalnej diecezji gdańskiej, którzy mówili o katechumenacie rodzinnym, zwracając przede wszystkim uwagę na to, by uczyć dzieci umiejętności dawania siebie, wychowując je przez służbę.
Kulminacyjnym momentem DWDD był Eucharystia przeżywana w Sanktuarium Matki Boskiej pod przewodnictwem ks. Cezarego Opalacha – moderatora diecezjalnego Domowego Kościoła archidiecezji warmińskiej. Ks. Ryszard Andrukiewicz, moderator RŚŹ diec. Warmińskiej, w homilii zwrócił uwagę na Jezusa przynoszącego prawo ducha. Odwołując się do obrazu stawu, który wymaga dopływu świeżej, czystej wody, by mógł rodzić życie, porównał go do człowieka, który po przeżyciu etapu deuterokatechumenatu wstąpił na drogę diakonii. On także potrzebuje ciągłego odnawiania, „dopływu świeżej” wody, by móc nieść życie innym. Bycie na etapie dawania przynosi owoc, nie tylko tym, którzy ten dar otrzymują, ale ubogaca również dających. Nie można więc poprzestać tylko na własnej formacji w małej grupce, w której jest nam dobrze. Jezus wzywa bowiem każdego z nas do tego, by wyjść na zewnątrz. Na tym polega autentyczne nawrócenie, wynikające z przeżytej ewangelizacji i katechumenatu – żyje już nie tylko z myślą o tym, co doczesne, ale decyduje się na ufne kroczenie za Chrystusem, podążając za Nim w nieznane. Potrzeba tego by Jezus oczyszczał serca każdego z nas – tak jak oczyścił świątynię. Nawrócenie nie jest po to, aby stać się świętym już tu na ziemi, ale po to, by coraz pełniej otwierać się na miłość Bożą, przynoszącą uzdrowienie. Owocem nawrócenia jest więc radość – dająca siłę do tego, by iść za Chrystusem, pełniąc Jego wolę.
W części popołudniowej uczestnicy DWWD podzieleni na grupy zgodnie z pełnioną posługą w ramach diakonii specjalistycznych zastanawiali się nad następującymi pytaniami:
– na ile członkowie Ruchu Światło-Życie mają świadomość tego, że formacja Ruchu ma charakter katechumenalny?
– na ile formacja podstawowa Ruchu prowadzi członków do dojrzałości chrześcijańskiej?
– jak świadomość katechumenalna przekłada się na przeżywanie Wigilii Paschalnej z corocznym odnowieniem przymierza zawartego na chrzcie świętym?
W ramach dodatkowego pytania uczestnicy zastanawiali się na możliwością włączenia się poszczególnych diakonii Ruchu Światło-Życie w przygotowanie etapu diecezjalnego Światowych Dni Młodzieży.
Zakończeniem DWDD była godzina odpowiedzialności, w czasie której poszczególne diakonie dzieliły się swymi spostrzeżeniami, wypracowanymi w czasie spotkań w grupach oraz nieszpory.
Ania i Marcin Bukowscy
para diecezjalna elbląska